Sośnica japońska aurea (ang. Umbrella Pine, Japanese Umbrella-pine, Stone Pine, jap. Koyamaki), znana też pod nazwą japońska sosna parasolowata, to zimozielone drzewo iglaste, jednocześnie żywa skamieniałość, powszechna w mezozoiku. Należy do rodziny sośnicowatych (Sciadopityaceae). Stan dziki występuje w górach Honsiu, Sikoku i Kiusiu w Japonii, skąd pochodzi.
Sośnica dorasta do około 40 m wysokości, średnio osiąga 10-15m (w Polsce 7-8m). Bardzo wolno rośnie, przyrost średni 15-25 cm rocznie. Tworzy koronę gęstą, początkowo idealnie stożkową, potem traci regularność. Ma igły: podwójne, mięsiste, długie, szerokie, zebrane na szczytach pędów w parasolowate okółki; żywozielone, mogą lekko brązowieć i dość łatwo przemarzają zimą. Opadają po 2 latach. Sośnica japońska to rośliną jednopienną (kwiaty męskie i żeńskie występują na tej samej roślinie), owoce są jajowate, zielone, później czerwonobrązowe szyszki, 8-10 cm długości, dojrzewające w 2 roku od momentu zapylenia.
Sośnica japońska jest trudna i zawodna w uprawie. Wymaga żyznych, urodzajnych, głębokich, kwaśnych, wilgotnych, ale dobrze zdrenowanych gleb. Nie toleruje wapnia w podłożu i źle znosi suszę. W Polskich warunkach wymaga miejsc półcienistych, osłoniętych i ciepłych, ponieważ jest narażona na przemarznięcia, szczególnie młode krzewy. Konieczne jest jej osłanianie na zimę. Strefa mrozoodporności – 7A. Przez parę lat od skiełkowania rośnie dobrze, później prawdopodobnie z powodu braku odpowiednich grzybów mikoryzowych igły mogą żółknąć i opadać. W Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz zachodniej Europie występuje w kilku wyhodowanych odmianach, m.in. Aurea, Big Filip, Gold Star, Golden Rush, Grüne Kugel, Sternschnuppe. W Polsce dostępna tylko jako gatunek.
Głowocis japoński (Cephalotaxus harringtonia K. Koch) to gatunek krzewu lub niskiego drzewa, należy do rodziny głowocisowatych.
Naturalnie występuje w Azji — w Północnych Chinach, Japonii, Korei, Mandżurii Syberii.
W Polsce znajdują się m.in. w arboretum w Ogrodzie Botanicznym PAN w Warszawie oraz w arboretum w Wojsławicach. Pierwsze uprawy prowadzone zostały w Wielkiej Brytanii w 1829 roku. Wymaga gleby kwaśnej, ciężkiej i gliniastej, toleruje podłoże kredowe. W Polsce moze przemarzać. Z pędów końcowych pobieramy półzdrewniałe lub zdrewniałe sadzonki. Sadzonki z pędów bocznych nie wykształcają pędu wiodącego.
Klony japońskie mogą stanowić uderzający punkt centralny, być idealną rośliną do postawienia dużego pojemnika lub wyrosnąć na imponujący okaz bonsai. Istnieją setki odmian klonu japońskiego, które są dostępne w różnych rozmiarach, z dużym asortymentem kształtów i kolorów liści, od odcieni zieleni do pomarańczy, czerwieni, fioletu i różnorodności.
Większość klonów japońskich rośnie w wolnym lub umiarkowanym tempie od 1 do 2 stóp rocznie. Zazwyczaj rosną najszybciej, gdy są młode i zwalniają, gdy osiągają dojrzałość. Sadzenie ich w miejscu, w którym są szczęśliwe i dobrze o nie dbać, pomaga zmaksymalizować ich tempo wzrostu. Jeśli chcesz uzyskać ugruntowany wygląd od samego początku, możesz zdecydować się na sadzenie starszego, większego klonu, a nie młodego, którego dojrzewanie może zająć lata. Jeśli nie ma takiej możliwości, wybierz odmianę, która cieszy się reputacją uprawy rosnącej szybciej niż przeciętnie, na przykład Acer palmatum Beni-otake.